ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งนานมาแล้ว มีเรื่องอื้อฉาวพูดกันสนุกสนานทั้ง ๆ ที่น่าจะเป็นเรื่องเศร้าเรียกว่าเป็นทอล์คอ๊อฟเดอะทาวน์ เอ๊ย…..ยูนิเวอร์ซิตี้เลยทีเดียว เป็นเรื่องของนักการภารโรงผู้หนึ่งแต่งงานมีงานเลี้ยงใหญ่โต แต่จบแบบโศกนาฏกรรม
หลักการ “ลงเรือแป๊ะ ต้องตามใจแป๊ะ” เป็นหลักที่ต้องเข้าใจวัฒนธรรมของเจ้าของ ลูกน้องควรทำงานมุ่งเป้าหมายไปเพื่อตอบสนองนโยบายและความต้องการของเจ้าของเป็นสำคัญ
คงได้ยินได้ฟังกันนะครับว่า “สังคมไทยเป็นสังคมที่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่” แต่บางคนอาจจะไม่เข้าใจว่า ความหมายที่ควรจะเป็นของวลีนี้เป็นอย่างไร อาจจะคิดว่าเป็นเพียงพูดให้คล้องจองมีสัมผัสคำให้จดจำง่าย แต่จริงแล้วมีความหมายควรแก่การสร้างความเข้าใจนะจ๊ะ
หลายคนอาจเข้าใจผิดคิดว่า “ผู้นำ”คือคนมีตำแหน่งบริหารในหน่วยงาน ยิ่งตำแหน่งสูงเท่าไหร่ก็แสดงถึงความเป็นระดับนำสูงเท่านั้น แต่ที่จริงแล้วการเป็นผู้นำไม่ได้ขึ้นอยู่กับตำแหน่ง แต่ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมต่างหาก คนมีตำแหน่งบางคนเสียอีก พอได้ตำแหน่งเลยกลับโด
การที่หัวหน้าจะสั่งงานให้ลูกน้องทำแบบมีประสิทธิภาพ สิทธิการิยะท่านว่าไว้ว่า ให้มี “กำหนดเสร็จ” กำกับคำสั่งไว้ด้วย ไม่ใช่สั่งลอย ๆ แต่เพียงให้ทำอะไร ไม่บอกว่าให้ทำเสร็จเมื่อไหร่ เช่น หยิบข้อเขียนหนึ่งหน้ากระดาษส่งให้ลูกน้องตอน ๑๐ โมงเช้า บอกสั้น ๆ ว่า “เอาไปพิมพ์ให้ที”
คนเป็นนักบริหารจำเป็นต้องพูดบอกกล่าวเล่าเรื่องกับผู้ร่วมงานหรือพนักงานในรูปแบบการประชุมในหลายแบบหลายวิธี มีทั้งการพูดข้างเดียวในลักษณะการชี้แจงหรือสร้างความเข้าใจ หรือประชุมแบบสัมมนาระดมความคิด เปิดโอกาสให้ผู้เข้าร่วมประชุมพูดจาแสดงความคิดเห็นด้วย ประชุมกันแล้วก็อาจต้องเอาเนื้อหาที่ประชุมกันนั้นไปดำเนินการต่อไป
