และวันนี้ก็มีโอกาสได้ไปสัมภาษณ์เจ้าของธุรกิจ ทำเครื่องหนังจาก “กระเป๋าโบราณ” อ่านไม่ผิดค่ะ มันคือกระเป๋าโบราณของทหารอเมริกันตั้งแต่ยุคสงครามโลก ที่ถูกนำชิ้นส่วนหนังที่ผ่านเรื่องราว (บางใบอาจจะผ่านสมรภูมิรบมาแล้ว) มาทำเป็นสายนาฬิกา กระเป๋าสตางค์ หรือแม้แต่พวงกุญแจ คนที่คลั่งไคล้เครื่องหนังที่ดูดิบๆเก่าๆ ต้องชอบแน่ๆ ซึ่งมูลค่าก็คุ้มกับที่ตามหาวัตถุดิบมีอายุเหล่านี้มาทำ
ด้วยความเป็นคนจู้จี้และขี้สงสัยก็อดถามไม่ได้ค่ะว่า “มันไม่ง่ายกว่าเหรอคะ ถ้าเราจะซื้อหนังดิบที่ดูเก่า หรือซื้อหนังธรรมดามาย้อม มาทำให้เก่า” คุณโต้งเจ้าของธุรกิจก็ยิ้มค่ะ แล้วบอกว่า “แบบนั้นคนอื่นก็ทำได้ แต่คุณรู้มั้ย กระเป๋าเหล่านี้บางใบกว่าจะตามหามาได้ กว่าจะได้ชิ้นส่วนแต่ละชิ้น มาตัดทำชิ้นงานมันไม่ง่าย ตราปั๊มที่ถูกประทับตั้งแต่อดีตมันเฟคยังไงก็ไม่เหมือน”
จีนเองก็ถามไปอีกว่า “แต่หนังที่ได้มามันก็เป็นชิ้นเล็กๆน้อยๆ ไหนก็ต้องมาแกะตะเข็บเก่าที่เย็บออก ไหนจะต้องมาตอกรูใหม่ทำมือ มันยุ่งยากกว่าหนังที่มาเป็นแผ่นแล้วเราก็แค่ว่าแพทเทิ่ลตัดออกมา” คุณโต้งก็ยังคงยิ้มและพูดเชิงสรุปให้เข้าใจ “นั่นแหละคือสิ่งที่ผมชอบ คนอื่นเขาอาจจะหาความง่ายจากสิ่งที่ยาก หาเครื่องมือ หาทางลัดให้มันง่ายขึ้น แต่สำหรับผม ผมก็จะลุยทำที่มันยากๆนี่แหละ วันนี้มันยาก พรุ่งนี้มันก็ยังยากอยู่ แต่พอทำไปทุกวันมันจะง่ายลง และวันนึงกลายเป็นว่าเรื่องยากสำหรับคนอื่นมันกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับผม ผมชอบแบบนี้มากกว่า”
อีกเสน่ห์นึงของเรื่องยากคือ “น้อยคนนักที่จะทำ” และมันก็กลายเป็นเรื่องราว กลายเป็นจุดดึงดูดให้เกิดความโดดเด่น บางทีใครที่ฝักใฝ่เรื่องง่ายๆ เข้าว่า แต่ธุรกิจเราดูจะไม่ค่อยมีเสน่ห์เท่าที่ควร เรามาลองหาอะไรใหม่ๆที่ยากขึ้น (แต่เป็นยากขึ้นที่เราก็ต้องทำให้ได้) มาเพิ่มเติมเป็นจุดเด่น จุดขายใหม่ดูค่ะ ไม่แน่ว่าการลงทุนแรงครั้งนี้อาจจะคุ้มค่ากว่าที่เคยทำมา และคนทำ ได้เห็นคนซื้อ นั่นแหละคือเวลาที่เราเองจะยืนมองอย่างสะใจ . . .
